Logboek Lieren 16

DVD’s vergeten. Ernstige verstoring van het ochtendritueel dat normaal zo verloopt: 7.00 uur, ‘Mogen we een filmpje kijken, mam?’ Moeder rolt uit bed, tippelt in de ochtendkou naar de tv, zet tv en dvd-speler aan, installeert zoon en dochter op de bank onder een warm dekbedje, geeft de afstandsbediening aan zoon en rent terug naar bed. Een goede film duurt anderhalf uur. Dan uit bed, aankleden, ontbijten.

Er zit niets anders op dan te roepen: ‘Kom maar bij mij in bed.’ En dat doen ze, maar na een kwartiertje is er wel genoeg geknuffeld voor deze ochtend. Ze gaan puzzelen. Spelen mens-erger-je-niet. Ze zien dat mijn fototoestel zomaar op tafel ligt. Ze maken filmpjes, ze maken foto’s. Ze hebben honger. Ik rol uit bed. Aankleden, ontbijten.

The ultimate romance

Er staan te weinig goede verhalen online, of ik kan ze niet vinden. Maar deze tekst van Jeanette Winterson heb ik al zeker vier keer gelezen. Elke keer blijf ik hangen op een andere zin, want ze schrijft zulke mooie zinnen. Dus lees het hele verhaal All I Know About Gertrude Stein, het is mooi.

I do very badly without a lover. I pine, I sigh, I sleep, I dream, I set the table for two and stare into the empty chair. I could invite a friend – sometimes I do – but that is not the point; the point is that I am always wondering where you are even when you don’t exist.

Love is an ecosystem like any other. You can’t drain it and strip- mine it, drill it and build over it and wonder where the birds and the bees have gone.

Research

Als docent zat ik een keer bij betogen in een 6VWO-klas. Een jongen verdedigde het standpunt: ‘Alle buitenlanders moeten assimileren.’ Na afloop mochten zijn klasgenoten reageren. Een meisje zei: ‘Je doet me denken aan een man met een spastische rechterhand.’

Het heeft er helemaal niets mee te maken, maar ik moest eraan denken toen ik het onderstaande filmpje zag: deze man heeft pas echt een griezelige, spastische rechterhand (niet echt spastisch natuurlijk en niet beledigend bedoeld voor iedereen die wel spastisch is, enzovoorts, je snapt het wel).

Ik zag het filmpje toen ik wat meer wilde weten over een bepaald onderwerp in mijn boek waar ik misschien maar één alinea over schrijf, maar ik bleef al gauw filmpjes klikken. Ik doe niet veel research voor mijn boek, ik gebruik bepaalde info eerder als inspiratiebron dan als encyclopedisch feitenmateriaal. Waarom zou ik in een roman met feitjes gaan gooien die je ook kunt Googlen? Toen ik bovenstaand filmpje Twitterde, kreeg ik nog een andere tip terug: de documentaire Jesus Camp. Ik keek de hele docu op Youtube. Het zijn heel veel trillende handen, maar dan van kinderen. Griezelig.

Vier

Het is tof om vier jaar te zijn. Dat denk ik gewoon.

Ik zie uw alles

Wie zei je dat het comfortabel zou zijn, dit leven, de liefde, dacht je dan echt dat..

Nee, ik denk niets.

Ik denk aan slippers, ze zijn mooi of comfortabel, maar nooit allebei.

Ik liep deze week op straat, op slippers, in een jurk die keurig knieën en ellebogen bedekte, maar toch was er een man die vanaf zijn fiets naar me riep: ‘Tsss..zeg, ik zag al van ver, jij ziet er goed uit in string.’ Zoiets werkt altijd, want ik ging me natuurlijk afvragen of er echt iets te zien was.

Ik kan een boekje volschrijven met wat mannen zoal vanaf hun fiets of in het voorbijslenteren zeggen, fluisteren of roepen. Het zou een kunstzinnig werk worden met zowel hilarische als uiterst onbegrijpelijke quotes, want meestal versta ik niet eens wat ze zeggen. Maar deze wel: Ik stond een keer naast mijn fiets, bukte licht voorover om ‘m op slot te doen en een jongeman riep: ‘Mevrouw, ik zie uw alles!’ Er was niets te zien, maar toch, zo’n zin, dat is pure poëzie.